De Nieuwjaarskus!

Gelukkig Nieuwjaar!!! Smak, smak, smak en we hebben het weer gehad. Tenminste dat denk je, maar wanneer je bij een bedrijf werkt met meer dan 100 medewerkers, kan dat tegenvallen. Het hele bedrijf moet worden afgezoend en ook die ene collega…Je weet wel, diegene waarvan je altijd al een beetje twijfelde of ie zich wel goed waste. Terwijl je lijdzaam de drie zoenen ondergaat, bedenk je dat hij je vorige week voor schut zette bij de baas.
Ik vraag me wel eens af: ”Ben ik nu de enige die hier moeite mee heeft?” Ieder jaar is het weer hetzelfde liedje. Iedereen vliegt elkaar enthousiast in de armen. Terwijl ik best een aantal mensen over zou willen slaan. Ik weet niet wat het is, maar ik voel me er gewoon ongemakkelijk bij. Het is niet dat ik de mensen onaardig vind of dat ik ontzettend preuts ben. Maar de eerste week na januari ontwaakt de houten Klaas in mij.
Misschien komt het doordat het soms een beetje geforceerd aanvoelt. Moet ik 3 of 2 zoenen geven? Moet ik ook bij de directeur langs? Of bij degene die altijd zo stil en eenzaam in dat hoekje zit te werken? Of mag ik een paar mensen overslaan, je kan moeilijk het hele bedrijf afwerken? Dit laatste heb ik ooit geprobeerd. Maar helaas, een week later herinnerde de overgeslagen collega mij eraan dat hij nog 3 zoenen tegoed had…..
Kortom, ik ben gewoon niet geschikt voor de sociale Nieuwjaarsaanhankelijkheid. Maar dit jaar heb ik geluk! Tenminste geluk bij een ongeluk. Door een faillissement zit ik namelijk zonder werk. Alhoewel ik me een ongeluk zoek naar een nieuwe baan en absoluut niet tegen stilzitten kan, zie ik voor het eerst een beetje licht in de duisternis. Dit jaar is er namelijk voor mij geen collegiale Nieuwjaarskus en worden alle kussen door mij vrijwillig gegeven aan iedereen die ik goed ken. Dus bij deze: “Gelukkig Nieuwjaar! Smak, smak, smak.”